E?n grote parodie op de werkelijkheid van het leven in Cuba tijdens de jaren veertig en vijftig, aan de vooravond van de revolutie in een geniaal spitsvondig taalspel. Zo heb ik Drie Trieste Tijgers gelezen van de Cubaanse schrijver Guillermo Cabrera Infante, die onlangs in zijn woonplaats Londen overleed: hij werd 75 jaar. Geen beschrijvingen van politieke of sociale toestanden, maar het leven van zijn helden, die in kroegen en nachtclubs verblijven en elkaar verbaal bestoken met briljante, laffe, dubbelzinnige, intellectuele, flitsende, hilarische dialogen. De realiteit met pure literatuur boven zichzelf uitgetild. Iedere hoofdpersoon verzint in de uitgaanswereld van nachtelijk Havana zijn eigen werkelijkheid, zijn verleden en heden met vrouwen en minnaressen, aanbidden de artiesten en flirten met iedere kroegtijger(in). Vrienden en vriendinnen met elkaar op stap, denken, praten, filosoferen, etaleren hun kennis, worden dronken en tonen hun kwetsbare levens vol schijngedaantes, dromen en bekentenissen. De werkelijkheid heeft ontelbare gezichten, lijkt Infante te zeggen. Dat komt fraai tot uiting in de hoofdstukken met de verhalen over de dood van Trotski, ?weergegeven door diverse Cubaanse schrijvers, jaren daarna - of daarvoor?, aldus Infante.
Infante schrijft alsof hij tegen je praat: associaties, uitweidingen, herhalingen en doorlopende gedachtegangen maken elke pagina een feest om te lezen. Alsof je bij de helden aan de stamtafel of in de auto zit. Taal, film, dans, muziek zijn Infante’s thema’s, die hij even ritmisch en klankrijk virtuoos weergeeft als deze kunstvormen zelf. De vertalers zijn er uitmuntend in geslaagd het Cubaans-Spaanse taalfeest in het Nederlands uiterst genietbaar te maken. Laat Drie Trieste Tijgers gerust hun tanden in je zetten en je zult genotteren dat ze je een paar dagen niet loslaten. Cuba Livre!
Laurens R.