Voor Koentje zijn we naar Ikela geweest. Hij is iets te klein om hem terug te kunnen vinden als hij de zachtste bank heeft gevonden om zich er in op te rollen. Daarom moest hij helaas thuis blijven. Hij moest een nieuw boekenkastje hebben, want zijn rijtje klassieken breidt zich uit. Hij is, zoals ik, nog niet toe aan ‘een boek erin, een boek eruit’. Ons halve dorp leest derhalve al wat ik las door hun aankopen bij antiquariaat Het Lettertje. Op deze wijze draag ik wellicht nog een beetje bij aan het opkrikken van het beschavingspeil van onze dorpsgemeenschap.
Tot nu toe is het er echter nog niet van gekomen ook al veel poezen achter de boeken te krijgen, maar misschien dat dit Koen’s missie wordt. Maar eerst moest hij een groter kastje. Hij is dierenboeken gaan lezen om zijn kennis van het toch zo raadselachtige mensenras beter te leren kennen. Doen wij niet hetzelfde met het lezen van mensenboeken? Ze geven altijd ongewild soms inzicht in onze vaak minder fraaie en vervelende eigenschappen. Genoeg gefilosofeerd. Koen moest dus meer plankjes.

Probleem bij Ikela is dat er wel een Ikela-Family bestaat met doorsnee samenstelling, maar mooi zonder poes. De Zweden laten deze qua woongenot gewoon aan hun lot over. Hardvochtig volk.
Wij hebben ergonomisch Koen eerst opgemeten. De afstand van zijn okseltje naar zijn voorteentje als hij zijn linkerpootje strekt. Daarmee pakt hij altijd zijn boekjes. We wisten niet dat hij linkspotig was. De afstand tussen die twee punten, vermenigvuldigd met het aantal centimeters tot aan zijn staart en de hoogte waarop hij zittend op zijn achterpootjes bij het bovenste plankje kan, bepaalden de maximale omvang van zijn nieuwe boekenonderkomen. De breedte doet er niet toe. Hij kan in 1 seconde 2,3 meter van links naar rechts sprinten. Met iets meer geduld ook nog de titels lezen. Het moest derhalve een lage, lange kast worden. Ook een, vonden wij, waar hij bovenop languit kan liggen lezen en gemakkelijk op kan springen, ook als hij wat ouder en strammer wordt. Lezen is vooruit zien.

Er waren bij Ikela teveel wandelwagens vol decibellen, vliegende peuters en anti-autoritair opgevoede ouders. Die maakten een rustig verblijf en dito keuze er niet comfortabeler op. Voor Koen hebben wij alles over. Uiteindelijk is het een ‘Kraksa’ geworden van 22,3 cm hoog en 446 cm breed. Het vervoer ervan was even een probleem. Het werd een fikse wandeling met veel bekijks.

Koen hielp sleutelen en de gebruiksaanwijzing lezen. Dat is heel knap van hem, want hij weet precies op welke letter en Zweedse zin hij moet scheuren, zodat het weer aan elkaar plakken van de snippers eenvoudig is. Hij heeft eerst ook het aantal pinnetjes en schroeven geteld. Dat gaat heel gemakkelijk bij ons. Het stapeltje laat zich eenvoudig sorteren op het gladde parket. Wij vinden dat Koen alles moet leren, ook voor als wij er later niet meer zijn hij dan zelf zijn Kraksa in elkaar kan zetten.

Na een weekend was het gelukt. Voor Ikelaklanten is het fijn dat er een vijfdaagse werkweek bestaat. Koen is trots op z’n kastje. Al z’n dierenboekjes staan er nu in, zoals ‘De doodshoofdvlinder’ van Jan Wolkers, ‘Birds of America’ van Mary McCarthy, ‘Kat van Jade van Suzanne Br?ger, ‘Dog Soldiers ’van Robert Stone en ‘Een vlucht regenwulpen’ van Maarten ’t Hart. Zo leert hij de dieren kennen. Helemaal vooraan staat ‘Animal Farm’ van George Orwell. Daarin heb ik ooit gelezen: ‘Alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere.’ Ik denk dat hij dat geschreven heeft, omdat zijn kat ook las.

Laurens