Keuterboeren zijn het, de meeste boekverkopers. Ze doen hun uiterste best om het assortiment zo groot mogelijk te maken of te houden -althans bij mij in het dorp- maar de meeste aanbiedingen zijn meestal weggemoffeld op een plek die niet het beste opvalt. Of in van die op hun kant gezette actieaanbiedingsdozen gestopt, waardoor je eerst vier maanden je nagels moet laten groeien, voordat je zo’n boekje er uit kunt peuteren. En bij de kassa moet je al helemaal niet komen.

Op de balie liggen van die nixboekjes met kreetjes over liefde of vriendschap. Of van die doosjes met leeslampjes, terwijl iedereen in ons land al lang elektrische verlichting heeft of ze moeten voor de kinders zijn die stiekem onder de dekens niet van Harry Potter af kunnen blijven, maar niet willen dat pa of moe ziet dat het licht nog op hun kamer brandt. Ik heb ook al pluchen beertjes gezien in een gerenommeerd boekensaeck. Bladwijzer? Knuffel voor spannende momenten? Ik zou het niet weten.

En dan die boekafrekenaars achter de toog met wel ??n pinautomaat. En als al die extra parafernalia of lange wachttijden of hoeken met onoverzichtelijke stapeltjes en doosjes met aanbiedingen nu nog werden gecompenseerd door allervriendelijkste, behulpzame boekenliefhebbers? Het gedrag van de meeste boekverkopers grenst in ons dorp aan autisme. Word ik bij de groenteman gedag gezegd en -soms tot vervelens toe- een prettige dag toegewenst, ook al moet ik naar een begrafenis, maar weet hij veel, in een boekenzaak moet ik dat nog horen. Zelfs ‘veel plezier met uw boeken kan er niet af. Of een opmerking: dat is een mooi boek meneer dat u gekocht heeft. Of benieuwd wat u ervan vindt. Nix.

Mijn grootste frustratie geldt echter de stap met mijn met zorg uitgezochte boekenparel(s) naar de balie met kassa.. ‘Is het een cadeautje?’ is de eerste zin die boekverkopers geleerd hebben in hun cursus helpen van de klant. Hoezo, een cadeautje! Alsof ik alleen een boek koop voor een ander. En dan nog. Waarom krijgt mijn vriendin er wel een mooi papiertje om als ik het voor h??r koop en ?k niet als ik het voor mezelf aanschaf? Is ieder boek dat je met zorg uitzoekt, met plezier wilt betalen om er thuis mee te pronken in je leesstoel, een cadeautje voor een ander? En owee als je nee zegt. Dan stoppen ze het in zo’n goedkoop bruin papieren zakje, alsof ik een krop sla mee naar huis neem.

Ik vind dat elk boek dat je koopt mooi moet worden ingepakt. Als het ware een ‘geschenk’ is, van de verkoper aan jou. Om het aan de buitenkant voor eventjes nog mooier te maken. Om de waarde te benadrukken. Je koopt tenslotte dat boek als cadeau, voor jezelf.

Nee, dames en heren boekschuivers, stop vanaf vandaag met die lullige vraag. Pak elk boek standaard mooi in, zodat je klant zich met een waar cadeau naar huis spoedt. En daar de vreugde en spanning smaakt van het voorzichtig uitpakken (niet losscheuren, maar de plakbandjes voorzichtig verwijderen). Dat geeft een extra rijke dimensie aan die andere wereld die je voor jezelf het huis hebt binnengehaald.

Goede raad: zeg dus altijd bij die vraag: is het een cadeau? Ja. En fluister er stiekem achteraan, voor mezelf.