Diana de Veld dicht. Op verzoek schrijft zij po?zie voor speciale gebeurtenissen. De levende gedichtengenerator noemt ze dat zelf. Ze doet het louter en alleen omdat ze het leuk vindt.
Geen geld kan haar bekoren om dichtregels op verzoek voor anderen aan elkaar te rijgen, met woorden en taal te spelen. Ze dicht voor niks, niente, noppes, zoals ze zegt.
Maar ze dicht ook spontaan uit zichzelf over dingen die haar raken, wat ze doet en wat haar ook maar inspireert. Ze is kritisch op wat ze maakt. In haar ogen mislukte taalmaaksels gooit ze weg. Sommige raken gewoon zoek. Er blijft echter genoeg over dat haar toets van de po?tenkritiek doorstaat. Op Boekreporter.nl een gedicht van haar, zeer toepasselijk voor de inhoud van deze virtuele boekenkrant.
Roman
Bij het schijnsel van een kaars
zat ik urenlang te lezen,
was het z?jn hel die ik leefde,
was het mijn angst die hij vreesde
En nu, in ’t duisterst ogenblik
dat hij haast sterven moet
is hij z?? mijzelf dat ik,
nog verlicht door slechts een gloed
een traan langzaam voel glijden
langs mijn ongeschonden wang.
Ik hoef hier niets te lijden,
toch ben ik eigenlijk bang.
Hoe dom was het te denken
dat ik met hem ten einde kwam.
De laatste bladzij sla ik om.
Zijn laatste adem dooft de vlam.
Diana de Veld
