Een verhaal over een psychopaat die zijn broer, zijn zus en zijn vader vermoordt. Uit wraak. En er later ook niet voor terugdeinst tegenstanders van het regime in zijn land in een orgiale setting van het leven te beroven. Zelfs de vrouw met wie hij een hevige relatie had ontkomt niet aan zijn moordernaarshanden.
De Braziliaan Ribeiro vreest niet in beeldend proza de meest walgelijke sc?nes van meedogenloze moorden van een psychopaat te beschrijven. Maar hij slaagt er niet in om in de hersenpan van de dader te kruipen om diens drijfveren en perverse geest te duiden. Van zijn boek een psychologische roman te maken in plaats van een uiteindelijk onbevredigend oppervlakkig verhaal, dat meer lijkt op effectbejag dan op een poging ’s mens zieke ziel te proberen te doorgronden.

De hoofdpersoon van Berichten uit de vuurtoren, is in zijn jeugdjaren dagelijks gekrenkt en vernederd door zijn vader. Hij wordt tegen wil en dank priester en stort medeleerlingen door zijn gemene machinaties in het verderf. Met zijn schijnheilige dubbele moraal van het celibaat, geeft hij zich seksueel af met menig oudere docent, tegelijkertijd medescholieren bij de directeur aanklagend voor hetzelfde gedrag. Zijn priesterschap gebruikt hij later in de hoedanigheid van infiltrant van de geheime dienst in het verzet tegen de dictatuur in zijn land. Hij ontpopt zich als een notoir folteraar en persverse verkrachter.

Het verhaal dat Ribeiro vertelt is verbijsterend en vol details die van de lezer een sterke geest verlangen. Het is jammer dat de auteur in het begin al zoveel weggeeft van wat de lezer te wachten staat. Vanaf het begin af zijn door de voorspelbaarheid van het verhaal al gauw de vaart en de spanning eruit. Het boek mist daarnaast de diepgang in de psyche van de hoofdpersoon. De psychopaat laat zich alleen kennen aan zijn daden en niet aan zijn denkbeelden of psychische drijfveren. Alleen zijn verleden als gekweld kind zou hem tot zijn daden brengen. De geestelijke ontwikkeling tot het perverse wezen, Ribeiro?s hoofdpersoon, blijft onbeschreven. Daardoor blijft de hoofdpersoon in al zijn walgelijkheid een karikatuur.

Het was voor Ribeiro een gouden kans geweest de daden van de latere vuurtorenwachter psychische te duiden, door te dringen in de hersenpan van zo’n zieke geest. Dan had het boek aan kracht gewonnen. Dan had het een sterke diepe psychologische roman kunnen worden over geweten- en meedogenloosheid, waar het door Ribeiro gekozen thema zo dringend om vraagt. Ondanks de aangrijpende inhoud is het een boek -evenals de hoofdpersoon- zonder ziel.