Arme Koen. Gelaten en met hangende pootjes kruipt hij gedwee in de poezenmand. Op weg naar zijn kattenpension ‘Dierplezier’. Een klein en keurig kenneltje alleen voor dames en heren katten. De naam is treffend gekozen, want het gemiauw schalt door de naar lisol ruikende ruimte met kooitjes als ik binnenkom met het mandje.
Koen is een gemakkelijke en gehoorzame kat. Uit zijn mandje wil hij niet, dus pak ik hem er voorzichtig uit en laat hem snuffelen aan zijn komende vakantieverblijf. Hij kijkt mij verwijtend aan, maar weet dat het onontkoombaar is. Als ik het mandje weer wil, dichtknopen en hem -met een schuldig gevoel- achter wil laten, miauwt hij opeens klagelijk. Met zijn kopje duwt hij tegen het mandje en krabt eraan. Ik ben vergeten hem zijn logeerkoffertje mee te geven. Gauw zet ik het bij hem neer, voelt hij zich misschien nog een klein beetje thuis. Hij heeft het met zorg ingepakt en is zijn enige houvast, als wij -de grote mensen- ons in de vakantiefile storten. Uit een ooghoek zie ik net als ik wil vertrekken dat Koentje als eerste zijn boekjes uitpakt en een plankje zoekt om ze in het zicht te zetten. Zijn medelog?s kijken nieuwsgierig achter hun snorharen toe: een geletterde kat in ‘Dierplezier’. Meteen voelen ze de status van hun verblijf stijgen. Stiekem loeren ze naar de boekenrugjes om de titels te kunnen zien.

Koen schikt zijn stapeltje op grootte en gaat er bovenop zitten. Van mij, dus. Afblijven met je vieze vuile pootjes, comrades. En uitlenen doe ik niet, stelletje analfabete vlooienbalen, zie ik hem denken (Koen kan denken, ja).
Met zijn achterste en zijn staart zit hij op Jane Grigsons’s Fish Book. Een dikke pil met recepten, maar vooral ook interessante en wetenswaardige informatie over de uiteenlopende vissen. En hoe Grigson zelf de eerste keer kennismaakte met griet, mul, tong, haai en al die andere eetbare zeevangsten. Hij is er dol op, het boek bedoel ik.

Daaronder ligt Town Cats van John Webb. Een leuk fotoboek met soortgenoten in alle mogelijke posities in het standslandschap. De (zwart-wit) foto’s hadden wat scherper en contrastrijker gekund (boek dateert van 1980), maar Koen is snel tevreden. Met zijn ongebreidelde fantasie vult hij ze gewoon in kleur in.

Aanzienlijk mooier en fraaier uitgevoerd, met intrigerender foto’s van poezen is Working Cats van Terry Deroy Gruber. Aandoenlijke en vrolijke foto’s van poezen die gekke bokkensprongen maken(dat kunnen ze ook, bokkensprongen zijn heel anders dan poezensprongen) op een leeg toneel of tussen computers op een kantoor. De meeste tonen ‘waakkatten’. Met scherpe blik en opgestoken oorpunten zitten ze op een stoel voor een winkel, in een etalage, in de bieb of lege auto. Pakkend zijn de platen van poezen die ‘helpen’ dozen uitpakken, keukenkastjes ‘inrichten’ of het paard helpen hooi te geven. Het is ??n van Koen’s lievelingsboeken. Hij heeft er veel uit geleerd. Want helpen kan hij als de beste: bij het slagroomkloppen, boterhamsmeren en blikken openmaken.

Stiekem heeft hij, zag ik nog snel voor mijn steelse vertrek uit ‘Dierplezier’, de verhalen van Beatrix Potter over Peter Rabbit in zijn koffertje verstopt. Ik had hem verboden dit mee te nemen. Ik vrees voor een slechte invloed van al die ondeugende fratsen van Miss Moppet, de twee slechte muizen of Jemima de eend. Ik hoop maar dat Koentje het bij de plaatjes houdt, waar ik zelf ook uren naar kan kijken, zo romantisch onschuldig Victoriaans.
Ik laat Koentje schuldbewust achter, wel in de wetenschap dat hij als een kloosterpoes gedwongen wordt zijn literatuur weer even bij te spijkeren. Daar was de laatste tijd niet veel van gekomen, nadat de eerste vlinders, bijen en vliegen door de tuin dwarrelden. Koen had het veel te druk om te zien wie dat nu weer waren. Elk jaar laat hij zich weer prikken door een hommel of een wesp. Onthoudt hij dat niet? Ik blijf beweren dat Koen een bijzondere intelli-kat is, de knapste en leukste van de buurt, maar soms denk ik: als hij volgend jaar weer naar Dierplezier afreist is 1 boekje ook wel genoeg.

Hij kan daar weliswaar de sophisticated cat uithangen, maar een beetje meer socializing zou beter voor zijn eigenwijze en eigenzinnige karakter zijn. Nota bene pakte hij woensdag 16 juni Ulysses van James Joyce uit de kast. Snobby catzen. En wat ik al helemaal niet kan uitstaan is zijn schootkruiperij als ikzelf eindelijk weer eens zit te lezen. Pak toch zelf een boek, haarbol, zeg ik dan. Maar ik denk dat hij gewoon voelt wat ik lees, de slimmerik, dwars door zijn vachtje de in mij opgeroepen emoties voelt. Dat hij kan slapen en (mee)lezen tegelijkertijd. Wat een gave. Oh, wat ben ik eigenlijk jaloers op hem. Bestond er ook maar zo’n dierplezier voor grote mensen.