Iedereen zag het live of gefilmd; het einde van de twee torens van het World Trade Centre in New York op 9 september 2001. De Twin Towers, die na een terroristische aanval in een hemelhoge vertraagde stofwolk in elkaar zakten. Een apocalyps met 3000 doden. De vernietiging zal eeuwenlang het beeld en de associatie bepalen van de twee wolkenkrabbers, die bij hun bouw in de jaren zestig de hoogste ter wereld waren. Tegenover deze barbaarse beelden van verwoesting en dood staat echter een daad van grote schoonheid waarbij de Twin Towers een glorieuze rol spelen. Ooit waren de daken van de twee toren een dag in hun prille bestaan verbonden door een stalen kabel. Stiekem opgehangen en getuigd door vier mensen, in ??n nacht, met de hand. Een staaltje van vakmanschap, doorzetttingsvermogen en durf, die al even gewaagd waren als de bouw van de Twin Towers zelf. Op 7 augustus 1974 liep de 24-jarige Franse koorddanser Philippe Petit over de gapende diepte van 415 meter de afstand van 40 meter van de zuid naar de noordtoren. En terug, en weer heen, draaiend om zijn as, liggend op het koord, zwaaiend met ??n hand. Een show van een letterlijk verblindende schoonheid. Twee jaar geleden pas schreef hij er een boek over. Even adembenemend opgetekend als zijn daad en de geheime voorbereidingen.

Petit’s springlevende verhaal is een verbluffende tocht door een nog nooit door een ander beleefd en voorbereid avontuur. Met enkele betrouwbare vrienden zweert hij samen om de wereld deze putsch te bakken. To reach the clouds, de poetische titel, is het ongeromantiseerde en eerlijke relaas van Petit’s koorddansavontuur, zo doordacht en minitieus voorbereid, dat hun inspanningen eerder leken op het plannen van de perfecte bankoverval dan een koorddansact. Een zeldzaam fascinerend en uniek boek, m?t foto’s, waarvan ??n Petit toont in een duizelingwekkend handstandje op de dakrand van de zuidtoren.

‘Als ik 3 sinaasappels zie wil ik jongleren. Als ik 2 gebouwen zie wil ik ertussen koorddansen’, antwoordt Petit op de vraag van een journalist naar zijn drijfveer, nadat hij door de media en magistraten van New York is onthaald als een held door zijn hemelse oversteek van de zuid naar de noordtoren van het WTC op 7 augustus 1974.

Zes jaar eerder was in de wachtkamer van een Parijse tandarts het idee ontstaan de toppen van de Twin Towers op het slappe koord te overbruggen. Sindsdien ging er geen dag voorbij dat Petit niet dacht aan het realiseren van deze droom. In 1971 had hij al Parijs verbijsterd met zijn oversteek tussen de torens van de Notre Dame. Twee jaar later stal hij de koorddansshow in het Australische Sydney met zijn oversteek van de ene naar de andere piloon van de wereldberoemde brug in deze havenstad. Peuleschillen vergeleken met de WTC-kloof van 40 meter breed op een hoogte van 415 meter, die hij wilde overbruggen. Maar niemand mocht het van tevoren weten.

Samen met een handjevol vrienden en kennissen uit Parijs en later uit New York (onder wie een zakenman in wiens kantoor op de 85ste verdiepeing zij aan hem geleverde materialen opsloegen) trof hij in het diepste geheim voorbereidingen voor The Coup, zoals hij hemzelf noemde. Met bezoeken incognito, eindeloze tijdschema’s, observaties en ‘geleende’ plattegronden bracht Petit de beveiliging, verstopplekken, aan-en afvoerroutes, windsnelheden, weerrisico’s etc. in kaart. Zo nauwkeurig alsof hij de perfecte misdaad voorbereidde of de kraak van de eeuw ging zetten. Het lukte hem ongezien een ton aan materiaal (de kabel, spanhaspels, tuidraden, een zelfgemaakte telescopische evenwichtsstok van 25 meter) op het dak te krijgen van de zuidtoren. Binnen ??n nacht moesten de draden en kabel worden gespannen op 415 meter hoogte om bij het krieken van de dag klaar te zijn voor de oversteek. Met pijl en boog schoten vrienden vanaf de noordtoren een vislijn over, waarna steviger touw en uiteindelijk de stalenkabel en tuidraden konden worden getrokken. Een Titanenarbeid, terwijl Petit ook nog energie moest overhouden om zijn koorddansact uit te voeren.

Opmerkelijk in het boek is dat Petit zich geen seconde zorgen maakt over zijn ademschokkende tocht op 415 meter hoogte, maar zich alleen druk maakt of alles op tijd en in goede staat op het dak komt en gespannen kan worden tussen de twee wolkenkrabbers. Ondanks tegenslag op tegenslag lukt het hem op de ochtend van die 7e augustus 3 kwartier lang te koorddansen op de draad. Zijn kompanen hebben beneden bij het WTC inmiddels alle telefooncellen bezet en de pers grootschalig ingelicht. Een kleine 100.000 New Yorkers slaan Petit’s verrichtingen gade.

De politie was ‘not amused’ en sloeg hem uiteindelijk na zijn overgave hardhandig als een topcrimineel in de boeien. De rechter sprak hem 2 dagen later vrij, naar blijkt op aandringen van de manager van het WTC. Toen begon Petit’s triomftocht door New York. Met nog meer koorddansstunts, onder meer naar de top van de St. John kathedraal en in Central Park.

Petit heeft pas bijna 30 jaar later zijn boek geschreven. Aanleiding waren de dood van zijn dochtertje en de terreuraanval op en de ineenstorting van de Twin Towers op 9 september 2001. Petit kan niet alleen koorddansen, maar ook schrijven, als een prozadichter. Zijn relaas is, evenals zijn stunt, onnavolgbaar.
Fragmentarisch, po?tisch ?n spannend. Een opmerkelijk boek van een opmerkelijk mens. Petit schreef een onopgesmukt, eerlijk verhaal, geen fiasco of domme fouten verhullend in zijn acties. To reach the clouds is een uniek boek met fascinerende foto’s (ter plekke genomen door zijn brothers in crime) over en door een individu, dat van zijn leven een kunstwerk maakt. Lezend als een thriller. Wetend dat het allemaal goed afloopt grijpt Petit’s verhaal de lezer toch vanaf de eerste pagina bij de lurven om pas los te laten als hij schrijft hoe hijzelf van de politieboeien bevrijd werd.
Lees het en beleef het onmogelijke mee.